Derken kapı açılıyor ve herkes Aydın Hoca'yı beklerken içeriye onun asistanı Münir giriyor. O Münir ki, yardımcı doçent olmak için gecesini gündüzüne katan, Aydın Hoca'sının dizinin dibinden ayrılmayan, bir dediğini iki etmeyen, kendi halinde çalışkan bir insan.
Neyse efendim, ders vakti geliyor, Münir başlıyor o çözemediğim aksanıyla (Arap aksanı diyeceğim, ama tam değil böyle.) dersi anlatmaya… (Anlatım tarzı Aydın Hoca gibi değil ama kesinlikle, araya yine bir-iki rakam serpiştiriyor mutlaka, anlamak için sarfettiğimiz çabayı azaltıyor en azından adam. Aydın Hoca ders anlatırken rakama ihtiyaç duymaz, teoride anladın anladın, örnek soru da neymiş? a,b,c,x,y,z. Bitti gitti. O Lost’taki Daniel Faraday'ın defteri var ya, bok yemiş Aydın Hoca’nın defterinin yanında.) Sonra artık can sıkıntısının tavana vurduğu bir esnada önümdeki defteri, boş bir yerine "Münür müdür müdür?" yazarak yanımdaki Erdal'a uzatıyorum. Suratımız gülümseme ile gülme arası bir hal aldığı vakit burnumuzdan çıkan 2 adet "snıf" sesi, tüm sınıfın sesten kesildiği bir anda dikkatleri üzerimize çekerek Münir ile göz göze gelmemizi sağlıyor. Hocanın monoloğu kısa ve net:
- Oğlum, siz ikiniz çıqın dışarı!
Diyaloğa çevirmiyoruz bu sözü. Hocamızın dediğini uygulamak üzere sınıftan çıkmaya çalışırken tek zorlandığımız sahne, Madison'ın dolan merdiven aralarından götün götün ilerleyerek geçmek oluyor. Çıkarken de hafif bir selam çakıyoruz Münir’e…
Üniversite dönemi boyunca İzmit'te ikamet eden Erdal'ın ders sonrası olayı, dışarıda yaktığı Bond sigarasını içerken cebinden çıkardığı 7 adet bozuk paranın tam minibüs parasına denk gelmesine binaen, "Hadi müdür ben kaçtım, akşam MSN'de görüşürüz." demesiyle son buluyor.
Vinsan'da, az önce atıldığım prefabrik dersliğin hemen yanı başında yalnızım şimdi. İstanbul'da oturduğumdan mütevellit kampüse günübirlik gidip gelen biri olarak karşıdaki Efe Tur ofisini kesiyorum. Otobüsün gelmesine de ramak kalmış, fakat gidemiyorum. İçerde benim yerime dersi dinleyen çantama ulaşmam lazım önce. Madison Square Garden'daki karşılaşmanın ortalarında oyundan atıldığım için maç sonunu bekleyecek halim yok. Dersliğin bahçeye bakmasının avantajını kullanarak pencerenin dışından sınıfı kesiyorum. Bakıyorum sınıf biz atıldıktan sonra kuzu olmuş. Normal dönemde kimsenin takmadığı kuzu gibi bir adam olan Münir Hoca, finallerin yaklaşmasıyla aldığı gazdan mıdır nedir, sınıfı kuzu etmiş, çıt çıkmıyor. Fark edilmemeye çalışarak açık olan pencereden, atılmadan evvel arkamda oturan Malik'e sesleniyorum:
- Şşş Malik, şu benim çantayı uzatsana önden, defteri-kalemi koyup içine...
Malik'in "olur" demesine kalmadan, Münir dikkat kesiliyor yine sesin geldiği yöne doğru:
- Arqadaşlar baqın son dersler bunlar finaller öncesi, ses yapmayalım!..
Sınıf yine o kısacık arada oluşturduğu uğultu sesini "mute" konumuna alıyor ki; Malik'in bir elinde benim defter, diğer elinde çanta, böyle oturma ile domalma arası bir pozisyondayken, sessize almayı unuttuğu cep telefonu çalıyor. (Şarkıyı hatırlamıyorum, ama tüm sınıfın dikkatini çekecek türden güzel bir melodiydi.) Hayatımda duyduğum en güzel "hassiktir", o an Malik'in dudaklarından dökülüveriyor. Zaten benim dışardan seslenmemden sonra, dikkatler bir an için bizim bulunduğumuz tarafa yönelmişken telefonun çalması olaya tuz biber ekiyor. Bu arada çantayı bir an önce arkadaşımın elinden kapıp Efe Tur'a yetişmenin heyecanıyla ben de farkında olmadan pencereden kafayı komple sokmuşum sınıfa. Ama inanın sınıfı görmüyorum o an. The Legend of Bagger Vance filminin finalindeki Matt Damon gibiyim. Hedefe giden yolda etrafım kararmış, sadece Malik'in elindeki çantayı görüyorum. Ve nihayetinde Münir, bizim bulunduğumuz tarafa dönüp yine aynı nakaratı çalmaya başlıyor:
- Oğlum çıq dışarı!
Malik'in bu lafı diyaloğa çevirme niyeti var, "Ho.. Hocam.." diye kekeliyor, bir yandan cep telefonunu susturmaya çalışırken. Ben ise çantamın derdindeyim:
- Oğlum versene şu çantayı!
Münir Hoca lafını yineliyor volume'unu biraz açarak:
- Oğlum çıq dışarı!!!
O an gerçek hayata dönüyorum, etrafımdaki siyah perde kalkıyor (Oysaki Matt Damon golf topunu delikten sokana kadar kalkmamıştı o siyah perde.) Etrafı kesiyorum, Madison Square Garden'ı dolduranlar maçı bırakmış, pür dikkat bana bakıyor. Benim kafa Münir'in görüş alanına çoktan girmiş. Giderayak bi "buzzer beater" çakayım diyorum:
- Hocam ben dışardayım zaten ya!!!
Madison Square Garden o ara yarılıyor. Ben, çıkan hengamede çantayı Malik'in elinden kaptığım gibi kalkış öncesi korna çalmakta olan Efe Tur otobüsüne doğru yol alırken; Malik, Münir'in "Susun.. Arqadaşlar.. Susun!.." nidaları eşliğinde merdiven aralarını yararak dışarıya ulaşmaya çalışıyor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder